***********
तेस्रो पटक भेट हुँदै थियो उसँग । यसपाली म कुरिरहेको थिएँ । मनमा उमङ्ग थियो, उत्साह थियो.. । सायद आफूलाई मन परेको मान्छे भेटिदा जो कोहीलाई पनि यस्तै हुन्छ ।
टन्टलापुरे घामले तालु सेकिरहेको थियो । तर, पनि मलाई पोलिरहेको थिएन लाग्थ्यो उसँगको भेटको शीतलतासामु यो ताप केही होइन । घण्टी बजाएँ ।
‘काँ छौ ?’
‘आउदैछु ..काँ आऊँ ?’ उत्तर सितै प्रश्न पनि गरी ।
‘सिधै आऊ मलाई देख्छ्यौ ?’ मैले भनेँ ।
“भनेसी मलाई देखिरहेका छौ ?’ उत्तरको अपेक्षा ऊ प्रश्न नै गर्थी प्राय..।
‘मनमा डेरा जमाएर आँखामा बसिरहने मान्छेलाई नदेखेको पल त कुन होला र ?’ म पनि उत्तर जस्तै प्रश्न गर्न गरिदिम् झैँ लागेको थियो । तर, गरिनँ लाग्यो उससँगको प्रश्न उत्तर दिनभरि पनि सकिँदैन ‘त्यसैले छिटो आउने खुरूखुरू ..ल बाई’ भन्नेर उस्को रिप्लाई नै नसुनि फोन काटिदिएँ ! सुनेको भए अर्काे उत्तर दिनु पथ्र्याे ।
टाठाबाट देखेँ ऊ यतै आइरहेकी थिई । यता उता हेर्दै आएको उसको आगमन यस्तो लाग्थ्यो मानांै ऊ कुनै मणी हराएर खोज्दै हिडेकी छे । त्यो दृश्य हेरिरहेँ ..सोचेँ उसँग नदेखिऊँ उसलाई अगाडि जान दिऊँ र पछाडिबाट सप्राइजका रूपमा आफू देखिऊँ । तर, त्यसो गर्न मनले दिएन.. । मनलाई उसँग भेटिनु नै हतार थियो ।
‘कत टाइम लाको.. । मान्छे मर्न लाइसकेँ ?’ रिसाएझैँ मायालु पारामा प्रश्न गरेँ ।
‘काँ लुकेको ? खोज्दाखोज्दा मलामी जस्तै लखतरान परेँ ।’
उल्टै प्रश्न पो गर्छे !
‘तिम्रो मनमा.., अनि आफ्नो मन आफैले कसले देख्छ र ?’, मैले पनि यसैै उत्तर फर्काई दिएँ ।
‘गफाडी कहिँ को..’, मीठो स्वरमा भनी.., धन्न प्रश्न चाँही गरिन यस पटक ।
पहिलाका भेटभन्दा थोरै भिन्न देखिएकी थिई.., भिन्न नभनौं थोरै होची ।
तुरून्त मेरो दृष्टि उसका खुट्टामा परे हिल लगाएकी रहिनछ । जिस्किने मुड चलेको थियो ।
‘कसरी सर्लक्क बढेको ? हिल भाच्या हो र ?’
यति के भन्न भ्याको थेँ आँखाका परेला उप्काएर हेरी खाऊँला झंै गरेर तर मायालु पाराले !
म मोहित थिएँ उसको त्यो हेराईप्रति । हेरिरहुँ जस्तो ।
किताबमा लेखिएको हुन्छ भन्छन् । तर, आँखाको भाषा नै सबैभन्दा शक्तिशाली हुँदो र’छ । त्यसैले पठ्न किताब नचालिदो रहेछ आँखा भए पुग्छ त्यति बेला मैले यस्तै अनुमान गरेँ अनुमान के अनुभवै गरेँ। उसका आवाज पनि कति मीठो..सुनूँ सुनूँझैं लाग्ने, जे बोले पनि मीठो सायद् मायाको मीठासले झन् मीठो सुनाई दियो मलाई !
घर पुगियो उसका अंकल अनि आन्टी हुनुहुँदोरहेछ । अड लागिरहेको थियो भेट्न । बुढाबुढीले के सोच्ने हुन् ! तर, पनि भेटे औपचारिक अनौपचारिक केही कुरा भए ।
म हतारिए जान । म होइन हामी । ऊ सोध्न डराइरहेकी थिई म सोध्न कर गरिरहेको थिएँ आँखैले । उस्ले आँटै गरेर सोधी एकछिन ऊसँग लाइबेरी गएर आउँछु ल । त्यति बेला लाग्यो ऊ नै हो मेरा आँखाको भाषा बुझ्ने मान्छे । आन्टी सकारात्मक भइन् बुढा कड्किए अनि हुत्तिएर निस्किए पनि ।
मनमा नरमाईलो त लागिरहेको थियो । तर, अभिभावकको नाताले त्यो सहि नै थियो । केहिछिनको अनुरोध पछि आन्टीको करले पनि बुढा मान्न बाध्य नै भए । धन्यवाद दिन मन लागेको थियो, तर दिइनँ । बस् ‘राम्रोसँग बस्नुहोला, आफ्नो केयर गर्नुहोला जान्छु ल !’ यति भनेँ अनि औपचारिक बन्दै दुई हात जोरेँ अनि निस्किएँ ऊसँगै ।
***********
लाइबेरी जान्छु भन्नू त केवल बहाना मात्र थियो । हामी यौटा सुन्दर ठाउँमा जान चाहन्थ्यौ । जहाँ मान्छेको थुप्रो नहोस् । जहाँ होहल्ला नहोस् । होस् त केवल चराचुरूङ्गीको मीठो चिरबिर, मन्द गतिमा बगेको खोलाको कलकल, अनि हामी दुईका मायाका मीठा संवाद । उस्ले मेरा हात समातेकी थिई अनि मैले उस्का । हामी निर्धक्क हिडिरहेका थियौँ । कसैको डर चिन्ता केही थिएन, थियौं त सँगै हुनुमा खुसी थियौं । सँगै हिडिरहनुमा खुसी थियौं । हाम्ले कल्पना गरेको ठाउँ त पाएनांै तैपनि एउटा शान्त क्याफेमा छि¥यौं, जहाँ ग्राहकको उपस्थिति निकै कम थियो । एक किसिमले शान्त थियो जहाँ उस्का र मेरा मायाका कुरा सुन्ने कान टाढा थिए ।
‘कस्तो लाग्यो ठाउँ ?’, टेबलमा बस्दै गर्दा मैले सोधेँ ।
‘तिमीसँगै भएको ठाउँ पनि नराम्रो मान्छु होला र ?’, हल्का मुस्कुराएर उत्तर दिई ।
‘कुरा गर्नमा तिमी पिएच्डी गर ! नेपालै उत्कृष्ट ¥याङ्क ल्याउँछेऊ !’, उसैैगरी उत्तर फर्काई दिएँ ।
‘त्यो त म सक्छु, तर अगाडि भएको प्रतिस्पर्धीसँग चाही निकै डर लाग्छ’, प्रशंसा गरेझैं मलाई नै पेच् हानी ।
‘गफाडी’ म पनि हाँस्दै भनिदिएँ ।
‘के ल्याऊँ सर ?’ मेनु तेस्र्याउँदै वेटर बोल्यो ।
‘यौटा हट कफी..एक भेज मस्म अनि यौटा फ्रेस सलाद’, मेनुतिर हेर्दै नहेरी अडर दिई !
‘तिम्लाई मन त पर्छ नि ?’, वेटर टाठा पुगेसी मात्र सोधी ।
‘खाइसकेपछि सोध्नुपर्ने ! अल्लि छिटै भएन र ?’, म हाँस्दै भनँे ।
‘त्यसपछि पनि सोध्छु’. आँखा तरेझैँ बोली ।
उस्को त्यो आँखा तराई नै सुन्दर थियो । मनमोहक । र हेरिरहूँ जस्तो र म हेरी नै रहेँ !
‘कति राम्री छ्यौ’, उस्को त्यो हेराईमा भुल्दाभुल्दै फुत्त वाक्य निस्किएछ ।
‘रूपमा सौन्दर्यता नखोज प्रिय’, मसँग नजिकिदै मेरा हात समात्दै उस्ले भनी !
उस्को त्यो स्पर्शले नै मलाई फिदा बनाइदिएको थियो, जीवनकै सुन्दर क्षण जस्तो लागिरहेको थियो त्यतिबेला । हामी नजिकिएका थियौं एकदमै नजिक । जहाँ उस्को तातो श्वासको अनुभूति सजिलैसँग गरिरहेको थिएँ । छुट्टै दुनियाँमा आएको जस्तो लाग्यो । हाम्रा आँखा जुधिरहेका थिए ‘सृष्टि’, मैले भनेँ ।
‘हजुर’, तातो स्वास कानमा पु¥याउँदै उस्ले बोली ! भित्र कता–कता काउकुति लागेजस्तो भइरहेको थियो । उस्को त्यो हेराईमा छुट्टै सौन्दर्य थियो , बोलीमा माधूर्यता अनि अनुहारमा चाञ्चलता देखिएको थियो । हामी झन् नजिकियौं । हाम्रा ओठहरू नजिकिए एकदमै नजिक जहाँ ओठहरू आपसमा स्पर्श गरिरहेका थिए । म बोल्न चाहन्थेँ । तर, त्यहाँ खाली ठाउँ नै कहाँ थियो र ! हाम्रा ओठहरू नबोली मायाका भाव साटिरहेका थिए । मेरा हात उस्को शरीरमा चलबलाइरहेका थिए ।
थाहा थिएन कुन अदृश्य शक्तिले त्यस्तो प्रेरणा गराइरहेछ । ऊ पनि मस्त थिई अनि म पनि..। सायद हामी एकाापस सँगै हुनुमा मस्त थियौं ।
‘आई लभ् यु’ ओठबाट ओठ छुट्याएर अँगालोमा टाँसिदै लाढे स्वरमा मेरो कानमा आएर बोली !
‘लभ् यु टु’, उस्का सुन्दर नयनलाई हेर्दै मैले प्रत्युत्तर दिएँ ।
‘यो समय कति रमाइलो है ! तिमी छौ तिमीसँग मेरा यी कुरा छन्, कसम कैले भुल्न सक्दिन यो समय..बेस्ट टाइम अफ् माई लाईफ’, थौरै भावुक हुँदै ऊ बोलिरहेकि थिई । भुल्न त म पनि कहाँ सक्थेँ र स स्मृतिमा आजीवन कैद भइसकेका थिएँ ती सम्झना जुन ऊ टाढा भए पनि उस्का प्रतिबिम्ब भएर साथमा रहने वाला थिए ।
‘एक्सक्यूजमी’, वेटर उभिरहेको रहेछ ।
‘यस’ उस्लाई हेरेर टोलाइरहेको म थोरै सतर्क हुँदै बोलेँ ।
खाजा राखिदियो अनि थोरै मुस्कुराउँदै वेटर गयो । खाजा खायौँ ।
‘बाहिर गएर आइसक्रिम खानुपर्छ है !’, त्यहाँबाट बाहिर निस्कदै गर्दा उस्ले भनेकी थिई। खाजा खाएसी आइसक्रिम खाने उस्को आदतको म ज्ञाता बनिसकेको थिएँ ।
‘ओके’, मैले भनेँ ! हामी रोडमा आइपुगेका थियांै । फुटपाथ मै राखिरहेको रहेछ । तर, त्यहाँ मलाई खानु मनै थिएन । भनेँ, ‘पर राम्रो ठाउँ छ त्यही खाने ल ।’
‘नाई यहि त छ मजा, यही खानुपर्छ’, उस्ले अड्डी लिई । मैले मान्नै कर लायो । ऊ निकै फुरूङ्ग थिई अनुहार झन् उज्यालो बनेको थियो । ‘सधै यस्तै खुसी बनिराख ल !’ मनमनै भनेँ । छुट्टै आनन्दका थिए ती पलहरू।
‘तिम्ले आइसक्रिम किन्दै गर म रिक्सा रोक्दै गर्छु अनि यो सहर , यो भीडलाई हेर्दै खाँदै जानुपर्छ’, निर्देशन दिँदै ऊ सडकको छेउमा रिक्सा रिजर्भ गर्न गइरहेकी थिई। पसलेले आइसक्रिम मेरो हातमा थमाइदिई सकेको थियो । टाढाबाट रिक्सा आउँदै थियो । ऊ मलाई एकदमै मीठो मुस्कान सहित पछाडि फर्केर नसालु नजरले हेरी अनि अगाडि मात्र के फर्किन लागेकी थिई टाढाबाट हुइकिदै आएको मिनीबसले उस्लाई धक्का दियो । उ रगताम्य लडी । ‘सृ..ष्टि......’ म सहरले नै सुन्ने तरिकाले चिच्याएँ । टाउको भनन्न घुमियो । लाग्यो सारा पृथ्वी नै घुमिरहेको छ र केही छिनमा प्रलय हुँदैछ । मेरो मनमा प्रलयभन्दा पनि ठूलो धक्का त यसै पनि गएको थियो । असारको बाढीको भेलभन्दा पनि ठूलो भेल मेरा आँखाबाट झरिरहे । अचानक छागाबाट निर्ममतापूवक लडेको मान्छे जस्तै चेतनाबिहीन बनेछु । पूरै अध्यारो देखेँ । उभिरहेको छु वा पल्टिरहेको आफैलाई थाहा थिएन । चेतनारहित पर्खाल भत्किए झै भत्किएँ । सारा सपना भत्किएका थिए ! खस्नका निम्ति धरातलभन्दा माथि हुनुपर्छ भन्थे म जमिनमै उभिएर खसेको थिएँ..मेरो शरीरबाट हाडजति सप्पै निकालेजस्तै लल्याक्लुलुक बनिसकेको थियो र झ्याप्पै पल्टिएँ बेहोसीमा ।
***********
‘ओए के भयो ?’, अर्काे खाटमा सुतिरहेको साथी करायो । मेरो उत्तर नै नसुनी निदाएछ ।
‘ओहो ! सपना पो थियो ?’
पहिलोपटक आफैप्रति आफैलाई अविश्वास लागिरहेको थियो ।
ढाड दुखिरहेको थियो । नमज्जासँग पल्टिएछु । श्वासको गति उति बेला जस्तै तीव्र नै थियो । हतार–हतार लाइट बालेँ । कोठाका सबै संरचना एकटक हेरिरहेँ। ऐनामा आफ्नै अनुहार अर्कैको जस्तो लाग्यो रातै भएको थियो । आजसम्म त्यस्तो अनुहार म आफैले देखेको थिइनँ । शरीरबाट पनि अनवरत पसिनाका धारा बगिरहेका थिए । मुसलधारे पानीमा भिजेजस्तै बनेको रहेछ ओच्छ्यान । सोचेँ मुसलधारे पानीले त शरीर भिजाउँछ । तर, यो मन ? केल्ले भिजायो ? पैला बाजी राख्दा पनि पिउन नसकेको म त्यतिबेला एक वोतल नै पानी पिइदिएछु । धड्कनको गतिलाई घटाउन आफूलाई धारामा गएर फिजाइरहेँ । ज्यानले हल्का महसुस ग¥यो ।
***********
को थिई ? किन आई ? अनि त्यो अघिको रमाइलो ? अनि त्यो बिभत्स घटना ? यस्ता लाखौं प्रश्न जुर्मुराए । तर, अहँ ! कुनै निकासा पाएनन् ती प्रश्नहरूले ।
सपना थियो ससपना नै सोचेर भुल्न चाहेँ, तर एउटा प्रश्नले दिमाग घुमाइरह्यो, ‘के सुख अनि दुःख पनि त्यो सपना जस्तै क्षणिक छन् ?’
......प्रश्नमात्रै आयो उत्तर आएन ।
